Igor Girkin: Putin winien zdrady stanu! A. Łukaszenko: Kreml zaoferował na rozmowach pokojowych w lutym i marcu 2022 przekazanie Krymu Ukrainie, byle tylko przerwać wojnę.

Ten „fakcik”, który wywołał w ostatnich dniach burzę w Federacji Rosyjskiej (sam Igor Girkin napisał kąśliwy felietonik, który tłumaczę poniżej) został całkowicie przemilczany w mediach zachodnich i – oczywiście polskojęzycznych. Dla osoby próbującej zrozumieć, co właściwie tak naprawdę rozgrywa się od 24.02.2022 na Ukrainie i w Rosji ta informacja jest ważna, bo wywraca wiele dotychczasowych hipotez. Niezależnie od tego, czy W.W. Putin żyje i ma jakąkolwiek władzę bądź wręcz przeciwnie – w jednej lub obu kwestiach, trzeba sporo „pewników” przemyśleć na nowo. Będzie mi trudno pisać ten tekst „wielowariantowo”, a czytelnikowi zrozumieć niuanse, bo pojawiają się nowe sprzeczności, które w miarę możliwości zasygnalizuję – acz niekoniecznie zdołam wyjaśnić. Na końcu wstępniaka umieszczę „literacko-metaforyczne” wyjaśnienie, czym w istocie było SWO i w co się przekształciło. Tymczasem przypomnę trochę faktów.

To, że ośrodek sterujący Rosją nie planował (minimum dla żołnierzy rosyjskich i ŁDNR …) SWO jako wojny wiemy od dawna – zaczynając od nieprzygotowania logistycznego (zaopatrzenia w żywność, amunicję, materiały pędne, sprzęt, szkolenie …), przez nieprzygotowanie strategiczne (brak mobilizacji tyłów, w szczególności – brak drugiego i trzeciego rzutu strategicznego, niezbędnego do oczyszczenia opanowanego terytorium z grup dywersyjnych, osłony administracji i szlaków zaopatrzeniowych), nieprzygotowanie taktyczne (kolumny marszowe zamiast pochodu ubezpieczonego – zarówno w czołówkach jak i w tyłowych kolumnach transportowych, które jeździły całkowicie bez osłony, jak po swoim terytorium – z oczywistymi skutkami), po nieprzygotowanie prawno-organizacyjne (ukraińscy młodzieńcy jeździli sobie wzdłuż kolumn rosyjskich w samochodach osobowych i obrzucali je koktajlami Mołotowa – filmując swoje osiągnięcia, na co rosyjscy żołnierze nie mieli prawa reagować, bo w pierwszych dniach mieli zakaz strzelania do cywilów; do dziś status prawny „SWO” nie jest w FR uregulowany, co ma smutne konsekwencje finansowe dla rodzin inwalidów i poległych).

Oczywiście wiemy, że nic nie poszło zgodnie z „oficjalnym” planem przedstawionym do wykonania wojskom FR i ŁDNR (który ewidentnie zakładał zajęcie całej Ukrainy bez poważniejszych walk – zakładano tylko potyczki z „nazbatami” typu AZOV, ktoś rządzący Kremlem został zapewniony, że państwo banderowskie rozsypie się tak samo, jak budowane za miliardy dolarów podatników z USA „kompradorskie” państwo afgańskie, że instytucje i armia Ukrainy są w tym samym stopniu wirtualne, co te w „amerykańskim” Afganistanie … Czy ktokolwiek raportował z Ukrainy, że taki scenariusz jest możliwy, jak twierdzi I. Girkin? – Bo np. ludzie z armii ŁDNR całymi latami przed SWO pisali na publicznie dostępnych blogach coś przeciwnego; jeśli istniała tajna umowa z armią ukraińską, że przejdzie na stronę FR i wystąpi przeciw banderowcom – to jak widać także tu „Kreml” został oszukany …) i już trzeciego dnia SWO „Kreml” za pośrednictwem Białorusi rozpoczął negocjacje z „Kijowem”. Sam skład zespołu negocjatorów też był dość „zaskakujący” – w normalnych okolicznościach negocjacje prowadzą zawodowi dyplomaci, a tu nagle – pan Ławrow i jego ekipa znaleźli się w odstawce, a do Mińska i Stambułu jeździli tacy „dyplomaci” jak Miedinski, Abramowicz czy Szojgu … „Drugi garnitur”, czy raczej … bardziej zaufani delegaci „głębokiego państwa” czy tam … „klanu mafijnego”?

Rozmowy mińsko-stambulskie, w świetle słów A. Łukaszenki świadczą o kilku sprawach naraz.

1. Po pierwsze o tym, że rosyjskie „centrum podejmowania decyzji” (dalej: „RCPD”)- gdziekolwiek jest i jakkolwiek się nazywa – SPANIKOWAŁO w obliczu katastrofy planu i przerodzenia się operacji zmiany rządu w stylu „Operacji Dunaj” (Czechosłowacja, 1968 r.) w regularną wojnę. Tak daleko idące ustępstwa dokonane „za kulisami” mogły być wyłącznie wynikiem paniki.
2. Po drugie o tym, że „RCPD” wówczas absolutnie nie chciało wojny ani kontynuowania działań zbrojnych i było gotowe pójść dowolnie daleko na ustępstwa, byle tylko przywrócić sytuację międzynarodową sprzed SWO.
3. Po trzecie o tym, że negocjatorzy wysłani przez Kreml („RCPD”) mieli bardzo szerokie pełnomocnictwa, sięgające aż po z góry uzgodnione na „najwyższym szczeblu” (gdziekolwiek ten szczebel jest) cesje terytorialne, byle konflikt zakończyć (nie zamrozić – tam nie było żadnego planu „przegrupowania sił”, uruchomienia przemysłu zbrojeniowego – tylko zakończyć ).
4. Po czwarte o tym, że jeśli jakiś projekt mordowania (po obu stronach frontu, w obu armiach) rosyjskich mężczyzn z roczników dna niżu demograficznego (z oczywistymi skutkami dla dzietności kobiet z tych roczników!) oraz oczyszczania Noworosji z ludności rosyjskiej w celu budowy „Nowej Chazarii / Niebiańskiej Jerozolimy” jest aktualnie realizowany przez moskiewsko-kijowskie „elity” – to plan ten został narzucony już po zawarciu przez Kijów wstępnej umowy w Stambule.

Warto dodatkowo zwrócić uwagę na pewną sprawę. Przez cały miesiąc SWO, mimo uświadomienia sobie przez „Kreml” klęski operacji specjalnej (dowód: rozpoczęcie rozmów) i przejścia jej w pełnoskalową wojnę, „Kreml” nie zrobił niczego, by przestawić kraj i armię na wojenny tryb funkcjonowania (przede wszystkim – przeprowadzić mobilizację celem ukompletowania jednostek do etatowych stanów personelu – choć to trzeba było robić minimum 3 miesiące przed inwazją, a najlepiej – 6 miesięcy). Ktoś tam zakładał, że wojnę z całą pewnością da się skończyć przekupując wroga choćby największymi ustępstwami (zwrot Krymu!). Takie postępowanie było głupotą i zdradą własnej armii, napluciem na groby bohaterskich żołnierzy, wykonujących kretyńskie rozkazy jeszcze długo po tym, jak decydenci odpowiedzialni za te kretyńskie rozkazy wycofali się ze swoich starych planów i nie zrobili żadnych nowych. Ale wtedy jeszcze nie była to oglądana obecnie zdrada narodu, jeszcze nie było to zorganizowane ludobójstwo „ruskich” po obu stronach frontu.

Finał mińsko-stambulskich rozmów znamy. Ale czy rozumiemy? Natychmiast po „geście dobrej woli” i wycofaniu sił rosyjskich spod Kijowa gruchnęła na cały świat wieść o „rosyjskiej masakrze w Buczy” (polskojęzycznych sekciarzy banderyzmu tu nie przekonam, dla myślących Polaków – faktycznie była tam masakra, tyle że ludności prorosyjskiej, dokonana przez SBU i rozmaite banderowskie formacje pacyfikacyjne – zainteresowani mogą zapoznać się z rosyjskojęzycznym materiałem КТО ВИНОВАТ В ПРЕДАТЕЛЬСТВЕ РУССКИХ? od 11 minuty – o tym nie powiedziano ani w „zachodnich” mediach – w tym POLINezyjskich – ani w …. mediach Federacji Rosyjskiej; potem identyczne masowe mordy – dokonywane prawdopodobnie przez tych samych ludzi – miały miejsce na zwróconych „kijowskim partnerom” „Putina” w ramach „umowy amoniakowej” charkowszczyźnie i chersońszczyźnie – a „cywilizowany zachód” z jakichś „nieznanych przyczyn” nie skowyczał w tych przypadkach ani o międzynarodowe śledztwo ani o potępienie banderowców w ONZ – bo nie miał takiej politycznej potrzeby, drodzy naiwniacy o miękkich serduszkach, wstrząśnięci wirtualną „ruską” „masakrą” Ukraińców w Buczy …). Jeśli ktoś jest trzeźwym obserwatorem, wie, że takie zdarzenia nie wpływają na „dopięcie” traktatów pokojowych, które są pożądane przez obie strony – takich przypadkach są one tuszowane. W tym przypadku strona ukraińska dostała swoją część „wypłaty” – „deeskalację” – z góry. Od wypełnienia swojej części zobowiązań wobec Kremla – zakończenia wojny – uchyliła się, ale „Bucza” była tylko PRETEKSTEM i metodą sterowania opinią publiczną – ukraińską i „zachodnią” (metodą stosowaną od XIXw. – choć renesans „metody” to Irak, Jugosławia, Libia, Syria i obecnie wojna na Ukrainie; są i nowe mechanizmy, patrz „kultura bojkotu” ).

Po prostu ktoś bardzo chciał kontynuacji wojny, a „Kijów” usłużnie wypełnił polecenie. I oczywiście jeśli krach SWO już w pierwszych godzinach wywołał kapitulację Moskwy, to znaczy, że wojna była potrzebna komu innemu.

O ile do prowokacji w Buczy i odrzucenia rosyjskiej oferty traktatu postępowanie rządzących Kremlem (nieogłaszanie mobilizacji, nieprzestawianie gospodarki na wojenny tryb pracy, niewprowadzanie stanu wojennego na terenie kraju) można było jeszcze uznać za dziecinną naiwność i totalną głupotę, o tyle po tym terminie działania te są już zdradą narodową i ludobójstwem własnej populacji (po obu stronach frontu, Rosjanie mordują Rosjan). Dlaczego? Dlatego, że jeśli ktoś bardzo chce zawrzeć pokój ze stroną pragnącą wojny, musi podnieść swój potencjał militarny do takiego poziomu, by wróg stanął wobec wyboru – albo totalna i szybka klęska, albo negocjacje i traktat pokojowy. Jeśli kremlowskie gołąbki pokoju chciały szybkiego powrotu do odcinania kuponów od eksportu ropy i gazu (w celu dalszego kupowania jachtów, pałaców i klubów piłkarskich na „zachodzie”) nawet za cenę oddania Krymu Kijowowi, to powinny były ogłosić totalną mobilizację najpóźniej w tym samym dniu, w którym zaczynały rozmowy pokojowe wymuszone krachem SWO. Nawet jeśli oznaczało to spadek puli pieniędzy państwowych do rozkradania. Ktoś tam być może liczył, że wymachując „jądrową maczugą” zastraszy mocodawców Kijowa. Druga strona od początku wiedziała, że „jądrowy szantaż” to teatralne gesty (można też rozważyć hipotezę, że „prężenie nuklearnych muskułów” było skierowane do ludności Federacji Rosyjskiej, by ją oszukać, że władze tym razem zamierzają prowadzić wojnę „na poważnie” – by ta ludność zbyt szybko nie zaczęła pytać, dlaczego w takim razie, na tej „wojnie na poważnie” siłom rosyjskim brakuje absolutnie wszystkiego – od żywności, przez odzież, leki, łopaty, po amunicję, wozy bojowe i … samych żołnierzy). Masakra prorosyjskiej ludności w Buczy to właśnie efekt odkładania decyzji o mobilizacji. Gdyby Federacja Rosjska uderzyła na Ukrainę całym, prawidłowo zmobilizowanym potencjałem militarnym – „zachód” zamiast torpedować rozmowy pokojowe poprzez wymuszenie na banderowcach inscenizacji w Buczy, skowyczałby o jak najszybsze zamrożenie konfliktu – i to bez żądań zwrotu Krymu … To samo nastąpiłoby, gdyby FR natychmiast po krachu SWO rozpoczęła mobilizację sił. Psychologia – pokaż muskuły, wrogowi odechce się walki. Zarząd Kremla pokazał słabość, bo widać chciał oszczędzić pieniędzy, w efekcie dostał i hańbę i wojnę.

Zwracam jeszcze uwagę czytelnika na dwie sprawy. Ja nie próbuję tu zanegować antyrosyjskiego „zaprzaństwa” ośrodka sterującego Kremlem przed 24.02.2022, nie twierdzę, że zdrada narodowa tych ludzi (gdyby byli Rosjanami) zaczęła się po 03.04.2022 (czyli po prowokacji w Buczy). Twierdzę tylko, że zdarzenia obserwowane od 24.02.2022 do 03.04.2022 jeszcze dałoby się wytłumaczyć „debilizmem”, „niekompetencją” itp. itd. (tak, jak to próbuje robić Igor Girkin propagując hipotezę „planety różowych kucyków” (sama hipoteza „PRK” tu). Po tym terminie wchodzimy w strefę faktów niemożliwych do wyjaśnienia inaczej jak hipotezą planowego i świadomego antyrosyjskiego sabotażu ośrodka sterującego Kremlem, bo sterowany z „zachodu” „Kijów” odrzucił iście królewskie podarunki „Kremla” i postawił na destrukcję własnego państwa.

W tej sytuacji „Kremlowi” (gdyby był rosyjskim ośrodkiem politycznym, niechby nawet skrajnie głupim) pozostała tylko wojna z Kijowem do ostatniego „ukrozombie-banderowca”. A prowadzenie takiej wojny armią „czasu pokoju”, czyli ukompletowaną personelem w 40-60% jest niemożliwe, bo prowadzi do szybkiego zmielenia szkieletowego personelu „frontowego”, którego nie da się zastąpić rekrutami z łapanki – bo ci „szkieletowi” ludzie pełnią określoną funkcję – mają wdrażać rekruta do funkcjonowania w jednostce bojowej i go doszkalać, ich śmierć oznacza zagładę jednostki jako bytu zdolnego do prowadzenia działań bojowych. Oczywiście po prowokacji w Buczy należało zacząć na serio „polować” na kijowskie elity – zarówno przy użyciu broni precyzyjnej, jak i grup dywersyjnych oraz płatnych zabójców. Należało zagłodzić Ukrainę paliwowo, gazowo, energetycznie, zniszczyć infrastrukturę transportową, szczególnie kolejową, szczególnie – wzdłuż granic z Polską i Rumunią. A co „Kreml” zrobił? Obok urządzenia dzikiej rzeźni własnym wojskom i rosyjskiej ludności Noworosji – zajął się zaopatrywaniem armii „kijowskich partnerów” w paliwo i masą innych zaskakujących przedsięwzięć, wśród których „rozwój ekoturyzmu” to jeszcze najmniejsze „miki” … Odsyłam do „listy 39 skarg do Cara” Klubu Rozsierdzonych Patriotów I. Girkina i spółki.

Spis treści:

1. „Krymska włość”
2. A. Łukaszenko udzielił wywiadu kanałowi TV „Россия 1”
3. Łukaszenko powiedział, że Rosja była gotowa podpisać niekorzystną umowę z Ukrainą
4. „Крымска волость”

Według ocen Moskwy poczyniono postępy w sprawie statusu Ukrainy jako państwa niezaangażowanego i nienuklearnego, a także gwarancji bezpieczeństwa dla Ukrainy.

Kijów zaproponował, by Moskwa rozwiązała kwestię przynależności Krymu w dwustronnych rozmowach w ciągu 15 lat, a kwestia Donbasu miała zostać rozstrzygnięta na spotkaniu szefów państw. Przynależność tych regionów miała nie być kwestionowana przez Kijów na drodze militarnej.

Ukraina zaproponowała, aby traktat o gwarancjach bezpieczeństwa uczynić wielostronnym i stworzyć podstawę dla nowego systemu bezpieczeństwa w Europie. Kijów zaproponował uczynić Rosję, Turcję, Niemcy, Włochy, Izrael, Polskę i Kanadę gwarantami tego systemu.

Negocjacje zostały jednak skutecznie wstrzymane po tym, jak ukraińskie władze i zachodnie media na początku kwietnia 2022 r. opublikowały zdjęcia i filmy z Buczy przedstawiające zwłoki osób w cywilnych ubraniach. Rosyjskie Ministerstwo Obrony określiło te materiały jako prowokację i stwierdziło, że gdy miasto znajdowało się pod rosyjską kontrolą wojskową jego mieszkańcy nie zostali skrzywdzeni.