Igor Girkin („Igor Striełkow”) – 12 postulatów, których wypełnienie da nam gwarancję, że wojna zostanie przez Federację Rosyjską przegrana.

Igor Girkin („Igor Striełkow”) – 12 postulatów, których wypełnienie da nam gwarancję, że wojna zostanie przez Federację Rosyjską przegrana.
(Praca zbiorowa „Klubu Wściekłych Patriotów”)

Autor: Igor Girkin, „Igor Striełkow” (Игорь Всеволодович Гиркин – „Игор Стрелков”)
Tytuł: 12 postulatów, których wypełnienie da nam gwarancję, że wojna zostanie przez Federację Rosyjską przegrana. )
Opublikowano: 16.03.2023
Źródło: 12 ПУНКТОВ КАК НАМ ГАРАНТИРОВАННО ПРОИГРАТЬ ВОЙНУ.
Tłumaczenie: Światowid, swiatowid.video.blog

Aby zagwarantować przegraną w wojnie (w celu „przywrócenia wszystkiego do stanu sprzed 2014”), należy:

1. W żadnym wypadku nie wypowiadać wojny tzw. „Ukrainie”, nie formułować jej celów i kontynuować walkę w ramach nie mającej ani jasnej ideologii, ani prawnie sformułowanych zadań tzw. ” SWO”. Będzie to najszybsza droga do zdyskredytowania działań bojowych w oczach ogółu społeczeństwa i demoralizacji Sił Zbrojnych, które nie wiadomo o co walczą i ponoszą straty. (Zalecenie niniejsze jest z powodzeniem wypełniane)

2. Stale komunikować szanowanym partnerom zachodnim i kijowskim – za pomocą oficjalnych kanałów dyplomatycznych i wszelkich innych – że Federacja Rosyjska nie dąży do militarnego ani politycznego rozgromienia tzw. „Ukrainy” i nie planuje nawet w niej zmiany rządu / systemu politycznego. W ten sposób zostanie okazane znaczące wsparcie dla wrogiej propagandy, pogłębiona zostanie demoralizacja i apatia zwolenników Rosji w samej tzw. „Ukrainie” oraz osiągnięta zostanie całkowita jedność wśród ukro-elit, które nie dostrzegą żadnej alternatywy dla kontynuacji lojalnego popierania obecnego reżimu. Co więcej, demonstracja gotowości do pójścia na każdy „układ” dodatkowo unaoczni słabość i niepewność „elit” w samej Rosji, motywując przeciwnika do dalszej eskalacji konfliktu i zwiększenia zakresu ingerencji ze strony państw trzecich. (Zalecenie niniejsze jest z powodzeniem wypełniane).

3. w żadnym wypadku nie zmieniać składu osobowego rządu, wywiadu i sił zbrojnych, które już wykazały się rażącą niekompetencją i skrajnym nieprofesjonalizmem (i odwrotnie – zdołały po raz kolejny udowodnić, że dowolna liczba ludzi i sprzętu w rękach kretynów nie doprowadzi do sukcesu nawet w najkorzystniejszych okolicznościach). Takie wartościowe kadry, które sformułowały wstępny plan SWO, całkowicie ignorując rzeczywistą sytuację operacyjną, a następnie prowadziły działania bojowe z dowolnymi celami, oprócz celu osiągnięcia zwycięstwa – są niezbędne do wykonania postawionego wyżej zadania. Szczególnie i krytycznie istotne jest, aby nie zmieniać kierownictwa Ministerstwa Obrony i Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych FR, Służby Wywiadu Zagranicznego FR [Служба внешней разведки Российской Федерации], 5-tego wydziału FSB RF, Ministerstwa Spraw Zagranicznych, a także doradców politycznych do spraw polityki „ukraińskiej” i nadzorców przemysłu wojskowego. Nasze stare, sprawdzone przez dziesięciolecia kadry są kluczem do zagwarantowania naszej klęski militarnej, kolejnego przewrotu i upragnionego „układu” (do którego absolutnie nie dojdzie, ale my w to nie wierzymy, a jeśli nawet wierzymy, to na razie nie będziemy o tym mówić). (Zalecenie niniejsze jest z powodzeniem wypełniane).

4. Nie wolno dopuścić do rzeczywistego przestawienia kraju w wojenny tryb funkcjonowania, a zwłaszcza do znacznego zwiększenia produkcji militarnej i do wykorzystania w tym celu nowo powstałych zdolności produkcyjnych przemysłu. Jednocześnie bezsprzecznie należy postawić przed istniejącymi przedsiębiorstwami zadania niewykonalne, ignorujące ich rzeczywiste możliwości, tak aby (w idealnej sytuacji), pod pretekstem niewypełnienia tych niemożliwych do wypełnienia zadań, usunąć ze stanowisk ostatnich kompetentnych zarządców przemysłu obronnego, zastępując ich osobami, które nie będą w roku bieżącym przeszkadzały w realizacji naszych planów. (Zalecenie niniejsze jest z powodzeniem wypełniane).

5. W ramach powyższych postulatów, – w żadnym wypadku nie należy wprowadzać stanu wojennego w tyłowych regionach Federacji Rosyjskiej, aby nie utrudniać pracy komórek dywersyjno-rozpoznawczych wroga na naszym terytorium. Również w żadnym wypadku nie należy zamykać granic, aby (gdy zwiększenie chaosu uznamy za stosowne) podczas kolejnych fal „mobilizacji” (bez wojny i stanu wojennego tego słowa nie wolno napisać bez cudzysłowu) jak najwięcej ludzi mogło opuścić terytorium Rosji, aby zdyskredytować jej kierownictwo i zdemotywować tych obywateli, którzy odpowiedzą na wezwanie do wojska i wypełnią rozkaz pójścia na front. W tym kontekście należy promować „rehabilitację” wszystkich „przestraszonych patriotów”, którzy już uciekli za granicę, i stale demonstrować gotowość do wybaczenia im wszelkich antypaństwowych wypowiedzi. A jeśli nie jest to możliwe z powodu zwiększania społecznego oburzenia, należy po prostu ignorować wszelkie ich dyskredytujące wystąpienia – w ramach opisanej demotywacji tych obywateli, którzy wciąż wierzą w zwycięstwo. (Zalecenie niniejsze jest z powodzeniem wypełniane).

6. W polityce zagranicznej (poza wspomnianą już koniecznością zachowania kierownictwa MSZ i odpowiednich doradców – jak Uszakow – w Administracji Prezydenta) – należy stale blokować możliwości uzyskania pomocy na dużą skalę ze Chin. Chińscy towarzysze powinni stale podejrzewać rosyjskie kierownictwo o gotowość zdradzenia ich w każdej chwili – nawet tylko za bezpodstawne obietnice drogich zachodnich partnerów. Prezydent natomiast powinien pozostać sumienny w uchylaniu się od swoich konstytucyjnych obowiązków Naczelnego Wodza. Naszym zadaniem jest jak najdłużej przekonywać go o nieuchronności „pojednania z partnerami na kompromisowych / łagodnych warunkach”. Władimir Władimirowicz lubi być „wodzonym za nos” i należy to racjonalnie wykorzystywać, dopóki – nie daj bóg -nie wytrącimy go z jego „strefy komfortu na Planecie Różowych Kucyków” (Zalecenie niniejsze jest z powodzeniem wypełniane).

7. W polityce wewnętrznej – aby w społeczeństwie nie pojawiał się entuzjazm lub nadzieja na pozytywne zmiany – powinniśmy mocno trzymać się stanowiska „bez zmian!”. Starzy wypróbowani złodzieje i łapownicy, biurokraci i beztalencia na każdym bez wyjątku stanowisku są naszym twardym oparciem. Niezadowoleni ludzie w naszym kraju, obserwujący porażki na froncie i bałagan na zapleczu – powinni zdać sobie sprawę, że nie widać nadziei na jakiekolwiek zmiany na lepsze, tak aby – kiedy uznamy za stosowne i aktualne przeprowadzenie przewrotu i poddanie się naszym drogim zachodnim partnerom – nikt nie wyszedł z poparciem dla oficjalnego rządu. „Jedna Rosja” i jej frakcje (KPRF, LDPR, SR, „Nowi Ludzie”[КПРФ, ЛДПР, СР, „Новые люди”]) – zobowiązane są do pozostawania w niezmienionym stanie i tylko zwiększania udawanej działalności, wszelkimi sposobami przyczyniając się do narastania uczuć upokorzenia i bezsilności wszelkich grup i ugrupowań, które próbują rzeczywiście coś naprawić w obecnej sytuacji. Ludność powinna wiedzieć na pewno, że ŻADNE ZMIANY NIE ZOSTANĄ PRZEPROWADZONE aż do fizycznego upadku (lub bezprawnego usunięcia) obecnych posiadaczy władzy, aby zastąpić ich – ich jeszcze bardziej „utalentowanymi inaczej” – dziećmi lub (w drugim scenariuszu) przedstawicielami „liberalnego skrzydła”. (Zalecenie niniejsze jest z powodzeniem wypełniane).

8. Każdy obywatel Federacji Rosyjskiej powinien pamiętać – „Jeśli nie Putin, to Nawalny!” – Żeby w momencie, gdy Putin (naszym i jego własnym wysiłkiem) przegra wojnę – żadna alternatywa dla Nawalnego / Chodorkowskiego / Rojzmana / Łatyniny / Kasparowa (itd.) w ogóle nie istniała – bydło musi to z góry zaakceptować i tylko z rzeczonymi ludźmi wiązać swoje idiotyczne „nadzieje na lepszą przyszłość”. Przy tym całkowita apatia także zadowoli nas z nawiązką. (Zalecenie niniejsze jest z powodzeniem wypełniane).

9. W kwestiach wojskowo-strategicznych, aby osiągnąć cel, musimy starannie nadzorować naszych ulubionych VIP-ów wszystkich resortów, zwłaszcza Ministerstwo Obrony. Nawet zweryfikowane kadry mogą (z czystej głupoty lub zaczynając domyślać się swojego przeznaczenia jako „kozły ofiarne za wszystko” po porażce) zrobić coś, co uniemożliwi zwycięstwo naszym zachodnim i ukraińskim partnerom. Dlatego należy wprowadzić ścisłe ograniczenia terytorialne działań wojskowych, ograniczając je do tych regionów, walcząc w których – mamy gwarancję, że nie będziemy w stanie pokonać AFU i poniesiemy ciężkie straty w najbardziej niewygodnej (dla nas, a i dla kierownictwa wojskowego) kategorii przeciwników naszych planów – ochotników. Musimy nadal ograniczać nasze działania ofensywne wyłącznie do Donbasu, zmuszając nasze wojska do szturmowania jednej umocnionej pozycji po drugiej, niszcząc resztki naszej zdatnej do walki piechoty, aby osiągnąć wąsko-taktyczne cele. W żadnym wypadku nie powinniśmy dopuścić do naruszenia systemu transportowego Ukrainy, aby nasi partnerzy mogli bez przeszkód i w dowolnych ilościach przekazywać na front sprzęt wojskowy, amunicję i inne wyposażenie. Nie można też dopuścić do tego, żeby nasze uderzenia rakietowe dezorganizowały tyły wroga. Uświadomcie sobie wyraźnie – nasze uderzenia rakietowe powinny jak najbardziej rozwścieczyć i zwrócić ludność „Ukrainy” przeciwko Federacji Rosyjskiej, nie zaś – spowodować realne szkody w zdolnościach obronnych partnerów kijowskich i osłabić zaopatrzenie AFU w rezerwy i wszystko, co jest im potrzebne. Dlatego należy uderzać tylko w cele drugorzędne, dlatego rosyjscy wojskowi muszą koordynować KAŻDE uderzenie z kierownictwem politycznym. (Zalecenie niniejsze jest z powodzeniem wypełniane).

10. Dążąc do przybliżenia militarnej klęski Rosji, nie wolno nam zapominać o przyszłości: „życiu po Putinie” (a raczej „życiu po upadku Rosji”, gdyż Putin tak naprawdę nam nie przeszkadza, raczej wręcz przeciwnie, i możemy nawet – przed nieuchronną wysyłką do Hagi – trochę go tolerować ze względów taktycznych, zanim zastąpimy go „przysłowiowym Nawalnym”). Pamiętajmy: im więcej różnych ” samodzielnych” (lub chociaż autonomicznych) jednostek i formacji na froncie, im więcej „narodowych i regionalnych” (podporządkowanych dwu ośrodkom) jednostek i różnych PPW [Ś.: Prywatnych Przedsiębiorstw Wojskowych] – tym szybciej dojdzie do krwawego bałaganu, najpierw na froncie, a potem (po upragnionej klęsce) także na froncie wewnętrznym. Zorganizowane grupy, niepodporządkowujące się ogólnemu rozkazowi, stale apelujące się do „władz” i odmawiające wykonywania wyznaczonych zadań, najskuteczniej niszczą dyscyplinę wojskową. Powinniśmy też sprzyjać konfliktom między kierownictwem PPW „Wagner” a Ministerstwem Obrony Rosji, nie pozwalając, by konflikt zakończył się na korzyść jednej ze stron konfliktu – obie są dla nas ważne i cenne, każda wykonuje swoje zadanie zgodnie z naszym planem. W dłuższej perspektywie takich konfliktów powinno być więcej, powinny one stale się nasilać i rozszerzać, strony powinny się wzajemnie dyskredytować.
Nie miejcie złudzeń – wszystkie te „prywatne” i „narodowe” oddziały nie mają na celu pokonania szanowanych kijowskich partnerów, lecz pobudzenie krwawego bałaganu po naszej klęsce i najszybszego rozpadu Federacji Rosyjskiej, jak to już miało miejsce w 1917 r. (Zalecenie niniejsze jest z powodzeniem wypełniane).

11. W dziedzinie propagandy – jednej z najważniejszych – powinniśmy (na razie) nadal przekonywać ludność za pośrednictwem oficjalnych mediów, że „wszystko idzie dobrze, a nawet lepiej” – im dłużej „masy” pozostaną w zaufaniu i nadziei, tym dotkliwsze będzie ich rozczarowanie i oburzenie, gdy poniesiemy (z powodu wyżej wymienionych środków) upokarzającą klęskę. Jednocześnie nasi najzdolniejsi i najbardziej sprawdzeni propagandyści powinni już zawczasu przygotowywać dla siebie „pozycje zapasowe”, tworząc w oczach odbiorców „alibi” („a ostrzegaliśmy!”). Podli, bez skrupułów, ale sprytni i elokwentni kłamcy, tacy jak Sołowjow, jeszcze nam się przydadzą. Powinni więc bardzo uważać na „dryfowanie” wraz z opinią publiczną w kierunku „niezrozumienia przyczyn braku zwycięstwa” itp. (Zalecenie niniejsze jest z powodzeniem wypełniane).

12 Wreszcie, co nie mniej ważne, pozostaje kwestia zaopatrzenia, dostaw i zarządzania wojskami. O tym, jak zapobiegać sukcesom, już mówiliśmy. Ale nie uda nam się szybko ruszyć sprawy przez samo bierne „nieosiąganie zwycięstw”. Potrzebujemy nowych głośnych, upokarzających porażek. W zasadzie nasze sprawdzone kadry wojskowe są w stanie same sprostać temu zadaniu (i to robią!). Stopień nieudolności Ministerstwa Obrony jest już oczywisty dla wszystkich, którzy w ten czy inny sposób zostali przez nie poszkodowani (a jest to prawie każdy, kto naprawdę walczy lub pomaga na froncie). Ale to nie wystarczy! Zaopatrzenie wojsk nie powinno się poprawić, a wręcz przeciwnie! Wysiłki ochotników (choć pokrywają one tylko znikomy ułamek rzeczywistych potrzeb – najwyżej 2-3%) – powinny być sabotowane na wszelkie sposoby. Ale najważniejsze jest poniesienie wiosną i latem tak bardzo pożądanej (i starannie przygotowanej przez nas) klęski na froncie zaporoskim. Od tego zależy bardzo, bardzo wiele. I – w tym konkretnym przypadku – nie mamy jasności – czy nasze plany zostaną zrealizowane zgodnie z naszym życzeniem… czy też AFU nie poradzi sobie (tym razem) z pokonaniem Sił Zbrojnych FR, nie da nam powodu do ogłoszenia „kolejnego gestu dobrej woli” (zrzucając odpowiedzialność na nieobecnego Naczelnego Wodza) i wtedy, nie wiadomo jak długo, będziemy musieli kontynuować naszą pracę licząc, że nasze strategiczne wysiłki „przekreślą” wszystkie taktyczne sukcesy Sił Zbrojnych RF.

Tak więc, podsumowując powyższe, dopuszczalne jest stwierdzenie, że – z wyjątkiem wątpliwej Klauzuli 12 – wszystkie nasze plany są realizowane z naddatkiem. Porażka i Smuta w Federacji Rosyjskiej są niemalże zagwarantowane. Władzom RF pozostało bardzo mało czasu by „pójść po rozum do głowy” (o ile ci, którzy nie są zaangażowani w nasze plany, w ogóle rozum mają – my od 30 lat z sukcesami zajmujemy się „selekcją kadr”) – termin zależy od takich subiektywnych czynników, jak powodzenie lub niepowodzenie nadchodzącej wiosenno-letniej ofensywy partnerów kijowskich, a także od podobnych (o ile jeszcze są do tego zdolne) działań rosyjskich sił zbrojnych.

„12 ПУНКТОВ КАК НАМ ГАРАНТИРОВАННО ПРОИГРАТЬ ВОЙНУ”

(Коллективное творчество „Клуба рассерженных патриотов”)Чтобы гарантированно проиграть войну (с целью „вернуть всё взад – как до 14-го года”), необходимо:

1. Ни в коем случае не объявлять т.н. „украине” войну, не формулировать её цели, продолжать воевать в рамках не имеющей ни четкой идеологии, ни сформулированных законным образом задач т.н. „СВО”. Таким образом будет скорейшим путем достигнута дискредитация боевых действий в глазах широких масс населения и деморализация непонятно за что сражающихся и несущих потери Вооруженных Сил. (ВЫПОЛНЯЕТСЯ)

2. Постоянно сообщать уважаемым западным партнерам и партнерам киевским – по дипломатическим официальным и всем иным каналам – о том, что РФ не добивается военного и политического разгрома т.н. „украины” и даже не планирует смену в ней политического режима. Таким образом будет оказано значительное содействие вражеской пропаганде, углублена деморализация и апатия сторонников Росссии в самой т.н. „украине”, а также достигнуто полное единство укро-элит, не видящих никакой альтернативы поддержке действующего режима. Кроме того, демонстрация готовности к любому „договорняку” дополнительно продемонстрирует слабость и неуверенность „элит” в самой РФ, мотивируя противника к дальнейшей эскалации конфликта и расширению вмешательства в него третьих стран. (ВЫПОЛНЯЕТСЯ)

3. Ни в коем случае не менять кадровый состав руководства государства, разведки, вооруженных сил, уже продемонстрировавший вопиющую некомпетентность и откровеннейший непрофессионализм (и, наоборот, сумевший очередной раз подтвердить, что любое количество людей и техники в руках кретинов не приведет к успеху даже в самых благоприятных условиях). Такие ценные кадры, которые сформулировали первоначальный план СВО, абсолютно игнорирующий реальную оперативную обстановку, а потом проводившие боевые операции с какими угодно целями, но только чтобы не победить – незаменимы для выполнения указанной задачи. Особенно и критически важно не менять руководство МО и ГШ ВС РФ, СВР, 5-й Службы ФСБ России, МИД РФ, а также политических советников по „украинской” линии и кураторов военной промышленности. Наши старые проверенные десятилетиями кадры – залог нашего военного поражения, последующего переворота и вожделенного „договорнячка” (которого ,впрочем, не будет, но мы в это не верим „от слова совсем”, а если верим – то пока не станем об этом рассказывать). (ВЫПОЛНЯЕТСЯ)

4. Ни коим образом не допускать реального перевода страны на военные рельсы, особенно – значительного увеличения выпуска военной продукции и развертывания новых промышленных мощностей для этого. При этом, несомненно, необходимо ставить перед имеющимися предприятиями невыполнимые задачи, игнорирующие их реальные возможности, чтобы (в идеале) на основании невыполнения данных планов – в течение текущего года заменить последних дееспособных руководителей „оборонки” на лиц, которые не помешают реализации наших планов. (ВЫПОЛНЯЕТСЯ)

5. В рамках вышеизложенного, – ни в коем случае не менять „режим мирного времени” в тыловых регионах РФ, чтобы не затруднять работу диверсионных и разведывательных подразделений противника на нашей территории. Также ни в коем случае не следует закрывать границы, чтобы (когда мы сочтем полезным усилить бардак) при проведении следующих волн „мобилизации” (без войны и военного положения это слово не может писаться без кавычек) – как можно большее количество военнообязанной молодежи смогло покинуть территорию РФ, дискредитируя ее руководство и демотивируя тех граждан, которые откликнутся на призыв идти на фронт. В данной-же связи надо содействовать „реабилитации” всех „испуганных патриотов”, которые за границу уже сбежали и постоянно демонстрировать готовность простить им любые анти-государственные высказывания. Если-же это невозможно из-за общественного резонанса – просто игнорировать любые их выпады такого рода – в рамках всё той-же домотивации еще верящих в победу граждан. (ВЫПОЛНЯЕТСЯ)

6. Во внешней политике (кроме уже отмеченной необходимости сохранения на своих постах руководства МИДа и соответствующих советников – типа Ушакова – в АП) – следует постоянно тормозить возможности получения широкомасштабной помощи со стороны Китая. Китайские товарищи должны постоянно подозревать руководство РФ в готовности их предать в любой момент – даже просто за ни чем не подкрепленные посулы со стороны дорогих западных партнеров. Президент-же должен по-прежнему старательно уклоняться от выполнения своих конституционных обязанностей верховного главнокомандующего. Наша задача состоит в том ,чтобы как можно дольше убеждать его в неизбежности „примирения с партнерами на компромиссных /щадящих условиях”. Владимир Владимирович очень любит, когда его „водят за нос” и этим надо рационально пользоваться, пока мы не сочтем возможным вывести его из „зоны комфорта на Планете Розовых Пони”(ВЫПОЛНЯЕТСЯ).

7. Во внутренней политике – чтобы у населения не возникло никакого энтузиазма и надежды на позитивные перемены – следует твердо держаться на позициях „никаких перемен!” Старые проверенные воры и коррупционеры, бюрократы и бездари на всех мало-мальски значимых постах – наша твердая опора. Недовольные люди в нашей стране, наблюдая поражения на фронте и бардак в тылу, – должны осознать, что никаких изменений к лучшему не предвидится, чтобы – когда мы сочтем целесообразным и своевременным осуществить переворот и сдаться нашим дорогим западным партнерам – никто не выступил в поддержку официальной власти. „Единая Россия” и ее фракции (КПРФ, ЛДПР, СР, „Новые люди”) – обязаны оставаться в неизменном виде и лишь усиливать имитацию деятельности, всячески способствуя унижению и безправию любых групп и группочек, пытающихся реально что-то исправить в сложившейся ситуации. Население должно твердо знать – НИКАКИХ ИЗМЕНЕНИЙ НЕ БУДЕТ вплоть до физической кончины (или нелегитимного смещения) существующих носителей власти, а потом им на смену придут их еще более альтернативно-талантливые дети или (при втором варианте) представители „либерального крыла”. (ВЫПОЛНЯЕТСЯ).

8. Каждый гражданин РФ должен помнить – „Если не Путин – то Навальный!” – чтобы когда Путин (нашими и своими собственными стараниями) проиграет войну – никакой альтернативы Навальному/Ходорковскому/Ройзману/Латыниной/Каспарову (и т.д.) не существовало в помине – быдло должно заранее смириться с этим и только с указанными людьми связывать какие-то свои идиотские „надежды на лучшее будущее”. Полная апатия нас, впрочем, тоже более чем устроит. (ВЫПОЛНЯЕТСЯ)

9. В военно-стратегическом отношении нам необходимо для достижения цели тщательно контролировать наших дорогих вип-военных всех ведомств, особенно МО. Даже проверенные кадры могут (по непроходимой глупости или начав догадываться об уготованной им после поражения участи „козлов отпущения за всё”) сделать что-то, что помешает нашим западным и украинским партнерам одержать победу. Поэтому надо ставить жесткие рамки военной активности, ограничивая их регионами, сражаясь в которых – мы гарантированно не сможем разгромить ВСУ и понесем тяжелейшие потери в самой неудобной (для нас, и для военного руководства тоже) категории противников наших планов – в добровольцах. Надо по-прежнему ограничивать наступательные операции одним Донбассом, заставляя штурмовать одну позицию за другой, уничтожая остатки нашей боеспособной пехоты ради достижения узко-тактических целей. Ни в коем случае нельзя допускать разрушения транспортной системы „украины”, чтобы партнеры могли безпрепятственно и в любых количествах перебрасывать на фронт военную технику, боеприпасы и прочее снаряжение. Нельзя также допустить дезорганизации тыла врага нашими ракетными ударами. Четко осознайте – наши ракетные удары должны максимально обозлить и настроить население „украины” против РФ, а не нанести реальный ущерб обороноспособности киевских партнеров и ослабить снабжение ВСУ резервами и всем необходимым. Поэтому надо бить только по второстепенным объектам, для чего российские военные должны согласовывать КАЖДЫЙ удар с политическим руководством. (ВЫПОЛНЯЕТСЯ)

10. Стремясь приблизить военное поражение РФ, мы не должны забывать о будущем: о „жизни после Путина” (вернее – „о жизни после развала России”, поскольку Путин нам не очень-то и мешает, скорее наоборот, и мы даже можем – перед неизбежной отправкой в Гаагу – его немного потерпеть по тактическим соображениям пред заменой на „условного Навального”). Помните: чем больше на фронте различных „самостийных” (или хотя-бы автономных) частей и соединений, чем больше „национальных и региональных” (с двойным подчинением) подразделений и разнообразных ЧВК – тем скорее наступит кровавый бардак сначала на фронте, а потом (после вожделенного поражения) и тылу. Неподчиняющиеся общему командованию ,постоянно аппелирующие к „хозяевам” и отказывающиеся от выполнения поставленных задач организованные группы – как нельзя более успешно разлагают военную дисциплину. Следует также всячески поощрять конфликты между руководством ЧВК „Вагнер” и МО РФ, не допуская, при этом, чтобы конфликт был завершен ив пользу одной из конфликтующих сторон – нам важны и ценны обе, каждая выполняет свою задачу в рамках нашего плана. В перспективе таких конфликтов должно быть больше, они должны постоянно усиливаться и расширяться, стороны должны взаимно дискредитировать друг-друга.Не надо иллюзий – все эти „частные” и „национальные” части – предназначены не для победы над уважаемыми киевскими партнерами, а для стимуляции кровавого бардака после нашего поражения и быстрейшего распада Российской Федерации, как это уже было в 1917 году. (ВЫПОЛНЯЕТСЯ).

11. В области пропаганды – одной из наиважнейших – следует (пока) продолжать убеждать население силами официальных СМИ, что „всё идет хорошо и даже лучше” – чем дольше „ширнармассы” будут пребывать в уверенности и надежде – тем более жестоким будет их разочарование и возмущение, когда мы потерпим (в результате вышеизложенных мероприятий) унизительное поражение. Вместе с тем, наиболее талантливые и проверенные наши пропагандоны уже сейчас должны заранее готовить себе „запасные позиции”, намеками создавая себе „алиби” („а мы-же предупреждали!”) в глазах своей аудитории. Такие подлые, безпринцыаные, но умные и красноречивые лжецы, как Соловьев – нам еще пригодятся. Поэтому они должны очень осторожно „дрейфовать” вместе с общественным мнением в сторону „непонимания причин отсутствия победы” и т.п. (ВЫПОЛНЯЕТСЯ)

12. И, наконец, на последнем (по значению) месте – стоит вопрос о снабжении и обезпечении войск, а также их управлении. О том – как не допустить успехов – мы уже сказали. Но одним лишь пассивным „недостижением победы” дело быстро мы не сдвинем. Нужны новые громкие унизительные поражения. В принципе – наши проверенные военные кадры и сами способны справиться с задачей (и справляются!). Степень неэффективности МО РФ очевидна уже всем, кто так или иначе от нее пострадал (а это почти все, кто реально воюет или помогает фронту). Но этого мало! Снабжение войск не должно улучшаться, а наоборот! Усилия волонтеров (хотя они и закрывают лишь мизерную часть реальных потребностей – от силы 2-3%) – следует всячески тормозить. Но всего важнее – понести весной-летом столь желанное (и тщательно нами подготовленное) поражение на Запорожском фронте. От него зависит очень-очень многое. И – в данном конкретном случае – у нас нет ясности – удастся ли реализовать наши планы так, как нам желательно… или ВСУ не справятся (на этот раз) с разгромом ВС РФ, не дадут нам повода объявить об „очередном шаге доброй моли” (свалив ответственность на отсутствующего главкома) и тогда придется еще неизвестно сколько времени продолжать нашу работу, рассчитывая, что стратегические наши усилия „обнулят” все тактические успехи ВС РФ.

Таким образом, резюмируя вышеизложенное, допустимо сделать вывод о том, что – за исключением сомнительного пунтка 12 – все наши планы выполняются более чем успешно. Поражение и Смута в РФ почти обезпечены. Осталось совсем немного времени, за которое власти РФ способны „взяться за ум” (если он вообще имеется у тех, кто не вовлечен в наши планы – мы хорошо 30 лет занимались „селекцией кадров”) – сроки зависят от такого субъективного фактора, как успех или провал предстоящего весенне-летнего наступления киевских партнеров, а также от подобных-же (если ВС РФ еще на это способны) действий российских войск.