O rusofobii w Polsce i krajach Europy Środkowej po „demokratyzacji” i „transformacji ustrojowej”

O rusofobii w Polsce i krajach Europy Środkowej po „demokratyzacji” i „transformacji ustrojowej”

Autor: Światowid, swiatowid.video.blog

Wstęp

Zjawisko „rusofobii” jest znacznie bardziej rozpowszechnione i przyczynia się do pojawiania się znacznie bardziej agresywnych wypowiedzi i działań niż można by się spodziewać czy to na podstawie konfliktów historycznych, czy współczesnych rozbieżności interesów ekonomicznych zaangażowanych społeczeństw (czy rozbieżności interesów w ogóle mają prawo być usprawiedliwieniem dla wywoływania nienawiści mas przy użyciu narzędzi socjoinżynieryjnych?). W rzeczywistości działania antyrosyjskie są podejmowane przez rządy marionetkowych „demokracji” USA bez żadnych korzyści politycznych dla ich narodów, natomiast przy znacznych kosztach ekonomicznych. Dotyczy to zwłaszcza przypadków Litwy, Łotwy i Estonii, gdzie światopogląd społeczeństw został przekształcony tak, aby przypominał poglądy z czasów II wojny światowej, kiedy kraje te były satelitami III Rzeszy. Państwa te zapłaciły wysoką cenę – zarówno ekonomiczną, jak i demograficzną. Zasadniczo, ich społeczeństwa są demograficznie martwe, z pokoleniami w wieku produkcyjnym wyssanymi do krajów UE i żałosnymi wskaźnikami urodzeń wśród tych nędznych resztek, które pozostały. Nie mogę powiedzieć, że Polska „poszła w ślady tych państw”, ponieważ w rzeczywistości to ona „wyznaczyła standardy” samobójczego idiotyzmu w każdej możliwej do pomyślenia dziedzinie – począwszy od polityki międzynarodowej i wewnętrznej, ekonomii, a skończywszy na demografii. Tyle, że Polska stoi w obliczu gwałtownej wymiany populacji na imigrantów z każdej możliwej do pomyślenia części świata, podczas gdy „kraje bałtyckie” po cichu wymierają bez poważnych zmian w „kompozycji etnicznej” społeczeństwa. Można argumentować, że niedawna masowa imigracja Ukraińców zahamuje ten proces („ubogacania rasowego”), ale to będą tylko chwilowe „perturbacje” procesu, który może iść tylko w jednym kierunku, tak długo jak Polska będzie marionetkowym reżimem władców USA wcielającym w życie opracowany za oceanem depopulacyjno-imigracyjny model społeczno-ekonomiczny. A ile narodów skutecznie wymknęło się ze szponów USA? Jak na razie Kuba i Wenezuela. Wszystko kosztem dziesięcioleci sankcji, embarg i wielokrotnych agenturalnych prób zamachu stanu oraz sztucznie wywołanego ubóstwa ich narodów (wygodnie zwalanego przez amerykańską propagandę na „socjalizm”, a nie – na amerykańską wojnę ekonomiczną i agenturalną). Rusofobia” zaszczepiona w Europie Środkowo-Wschodniej służy dwóm celom. Pierwszy to tworzenie „żołnierzy” potrzebnych w (na razie dla POLINezyjczyków nie kinetycznej) wojnie przeciwko Rosji. Drugi to zapobieganie „odwróceniu sojuszu” [patrz też link] – politykom wypranomózgich [brainwashed] narodów będzie bardzo trudno próbować opuścić barak niewolników USA i rozpocząć wzajemnie korzystne relacje z Rosją. Jedynym krajem środkowoeuropejskim, któremu udało się w czasie trwającego konfliktu na Ukrainie sterować w tym kierunku, były Węgry. Poniżej postaram się odpowiedzieć dlaczego tak się stało, dlaczego większość środkowoeuropejskich narodów została „zombifikowana” i nie może się uwolnić.

1. Mechanizm masowego prania mózgu

Rusofobia” w całej Europie Środkowo-Wschodniej była socjotechnicznie sterowana od 1989 roku w niektórych krajach i od 1991 roku w innych przez organizacje amerykańskie działające pod wieloma przykrywkami i lokalnych „pożytecznych idiotów” – często funkcjonujących od lat jako „demokratyczna opozycja”. USA w zasadzie finansowało psychotycznych lub psychopatycznych rusofobów w każdym kraju, w którym tylko mogło, i tworzyło ich wizerunek „ekspertów” od rosyjskiej polityki, historii, stosunków międzynarodowych i tak dalej. Ale na tym się nie skończyło. Zasadniczo istnieją cztery filary, na których opierało się rusofobiczne pranie mózgu.

Filar 1: „nauka” – historyczni, społeczni i polityczni „naukowcy” – często finansowani przez USA otwarcie lub potajemnie – zaczęli tworzyć „właściwy” obraz Rosji, Rosjan i Związku Radzieckiego. Niektórzy „naukowcy” pracowali w instytucjach finansowanych przez państwo (np. polski IPN – Instytut Pamięci Narodowej); oczywiście „naukowe” poglądy dość szybko zostały przyjęte przez publiczne (i prywatne) szkolnictwo wszystkich szczebli;

Filar 2: polityka – publiczny spór polityczny został powoli przesunięty w kierunku jeszcze bardziej rusofobicznym poprzez promowanie jeszcze bardziej skrajnych i obłąkanych poglądów politycznych, zwłaszcza poprzez permanentne, niekończące się, powtarzane projekcje najgorszych doświadczeń historycznych na obecne relacje z Rosją i Rosjanami jako całością; część polityków popadła w ekstremizm tylko po to, by zwracać na siebie uwagę, zaistnieć lub pojawiać się w mediach, część – to osoby autentycznie upośledzone;

Filar 3: media – w Polsce, podobnie jak we wszystkich krajach Europy Środkowej, nie ma naprawdę niezależnych mediów, wszystko jest albo kontrolowane przez rząd, albo przez kapitał zagraniczny. Podczas gdy media państwowe reprezentują poglądy partii rządzącej (rządu – patrz „Filar 2”), media zagraniczne są oczywiście w rzeczywistości kontrolowane przez USA i w kluczowych sprawach, takich jak propaganda antyrosyjska, przekazują to, co nakazują im prawdziwi władcy USA. Ponieważ polski rząd (podobnie jak większość środkowoeuropejskich) jest w rzeczywistości marionetkowym rządem rządzonym przez właścicieli USA, całe spektrum „Mediów głównego nurtu” w Polsce jest kontrolowane przez „jednego udziałowca”- wolność słowa jest fikcją;

Filar 4: „kultura” – tu mamy filmy, seriale, muzykę, literaturę, „eksperckie opinie” celebrytów i w zasadzie wszystko to, w czym przeciętny człowiek jest zanurzony na co dzień – i co stanowi jego „rzeczywistość”;

Nie można przeoczyć, że Filar 1 tworzy „fundamenty” systemu „przekonań” i „uzasadnień” dla wykształconych głupców, aby mogli oni twierdzić, że ich punkt widzenia oparty jest na „solidnych badaniach” i „realistycznym spojrzeniu na świat”. Po tym jak „dowody naukowe” z filaru pierwszego rozprzestrzenią się na filary 2-4, włączają się pewne mechanizmy pozytywnego sprzężenia zwrotnego (tzn. proces sam siebie napędza) i w miarę jak „opinia publiczna” jest coraz bardziej zapędzana w skrajności, niektórzy politycy, by zwrócić na siebie uwagę, zaczynają głosić jeszcze bardziej ekstremistyczne poglądy, po czym żyjące z oglądalności media – popularyzują te skrajne przemówienia czy uwagi. I okno Overtona (zbiór poglądów, które wolno głosić w debacie publicznej w mediach głównego nurtu) stopniowo – choć niedostrzegalnie dla społeczeństwa – przesuwa się. Popularna „kultura” nie może iść pod prąd popularnych przekonań. Oczywiście, ten naturalny proces MOŻNA świadomie wzmacniać i przyspieszać – i tak było. Demonizacja Rosji została przyspieszona we wszystkich mediach pod zakulisowym wpływem USA po 2014 roku i secesji Krymu. Ale nie można zapominać, że USA nękały Rosję jeszcze przed 2014 rokiem, a najbardziej znaczącymi „wydarzeniami” były wojny czeczeńskie (próba wypichcenia Rosjanom przez USA „wewnętrznego Afganistanu” i pobudzenia islamistów w FR do terroryzmu), „pomarańczowa rewolucja” z 2004 roku zainicjowana przez USA w celu zainstalowania amerykańskich marionetek w rosyjskiej strefie wpływów oraz gruzińska inwazja na Inguszetię i Osetię Południową z 2008 roku, która była niczym innym jak próbą wciągnięcia Rosji w okupację Gruzji, wojnę partyzancką i – niespodzianka, niespodzianka – zachodnie sankcje. Do dziś większość społeczeństw w strefie wpływów USA jest pewna, że w 2008 roku to była agresja rosyjska, a nie gruzińska.

To co przedstawiłem powyżej to w zasadzie SCHEMAT, który był wdrażany wszędzie tam, gdzie sięgały długie ręce władców USA, a Ukraina była ich „ostatnim dzieckiem”.

Często słyszę i czytam Rosjan twierdzących, że Ukraińcy są „zombifikowani”, mają wyprane mózgi i są uwarunkowani (zaprogramowani neurolingwistycznie) do nienawiści do Rosjan. I Rosjanie mają tu rację, poza twierdzeniem, że wystarczyło 8 lat, aby to osiągnąć. Otóż, drodzy Rosjanie – w rzeczywistości wszystko zaczęło się już w 2004 roku od „pomarańczowej rewolucji”. Rebanderyzację Ukrainy rozpoczął Juszczenko, koronując swoje dzieło uznaniem w 2010r. S. Bandery i R. Szuchewycza za bohaterów narodowych Ukrainy.

2. Polska – korzenie rusofobii

Teraz przechodzimy do przypadku Polski. Pomimo okresu stalinizmu i krótkiego okresu walk partyzanckich polskiego podziemia przestępczego, które podawało się za „nacjonalistów” (nie byli nimi – endecja – prawdziwi nacjonaliści – masowo przyłączyła się do odbudowy kraju i potępiła wszelki opór militarny, jako bezcelowe wyniszczanie narodu) lub „antykomunistów” (ale ich „antykomunizm” nie był skierowany przeciwko rządowi lub sowieckim wyższym urzędnikom, tylko prawie całkowicie przeciwko bezbronnym chłopom lub najniższym rangą urzędnikom prowincjonalnym, w tym wiejskim milicjantom czy nawet nauczycielom wysłanym na wieś w celu zorganizowania edukacji). Większość narodu dobrze rozumiała, że swoje życie i odtworzenie Polski zawdzięcza Armii Czerwonej. Rusofobia wśród prostych ludzi prawie nie istniała, większość wiedziała, że za terrorem okresu stalinowskiego w Polsce stali Żydzi. Wbrew temu, co się dziś twierdzi, partyzantka antyrządowa była pamiętana przez większość społeczeństwa jako uciążliwość i zagrożenie (nikt trzeźwy nie uważał, że leśne bandy „antykomunistów” pokonają ZSRR, który pognał Hitlera spod Moskwy do Berlina; w rzeczywistości najaktywniejsi „bojownicy” byli terrorystami podobnymi do nikaraguańskich Contra czy afgańskich Mudżahedinów – w zabijaniu i torturowaniu ludności cywilnej [Rajs-„Bury”,Pazderski-„Szary”, Olszówka-„Otto”]; różnili się od tych „amerykańskich partyzantów” tym, że nie mając gór dolarów dawanych przez USA na „działalność” musieli utrzymywać się z grabieży; część idolizowanego dziś przez władze III RP „podziemia antykomunistycznego” to najzwyklejsze bandy rabunkowe), natomiast Armia Czerwona i Wojsko Polskie (siły rządowe) – byli w tej sytuacji traktowani jak dostarczyciele bezpieczeństwa i spokoju. Korzenie polskiej współczesnej „masowej” rusofobii sięgają (tylko?) 1968 roku.
Aby wyjaśnić jak do tego doszło muszę napisać kilka słów o okresie 1945-1956. Z powodu politycznej niekompetencji polskiego marionetkowego rządu w Londynie polscy politycy mieli zakaz współpracy ze Stalinem i stalinowską wersją tymczasowego rządu polskiego. Oznaczało to, że tymi, którzy mogli być lojalni i chętni do współpracy ze Stalinem byli głównie polskojęzyczni komuniści żydowscy, poza nielicznymi Polakami, którzy wkrótce zostali zmarginalizowani (podobnie jak antysemicki gen. Berling, który uciekł z armii Andersa ewakuowanej do Iranu, nie widząc przyszłości dla Polski pod rządami marionetek z Londynu). Dominacja Żydów budziła poważne niezadowolenie wśród Polaków, zwłaszcza z powodu przejmowania przez nich polityki i ich gorliwego udziału w instalowaniu w odtworzonej Polsce terroru w stalinowskim stylu. Roiło się od nich wśród „śledczych”, „oficerów UB”, „prokuratorów”, „sędziów”, „adwokatów” itd. (cudzysłów wskazuje tu na farsowy / fasadowy charakter tych stanowisk – działania, w które ci ludzie byli zaangażowani, nie miały nic wspólnego ze sprawiedliwością czy prawem). W 1956 roku, trzy lata po śmierci Stalina, polskie społeczeństwo było zrewoltowane i miało dość stalinizmu pod postacią żydowskiej tyranii. Powstanie wisiało w powietrzu, ale na szczęście wszystko zakończyło się na szczeblu politycznym, bez rozlewu krwi. Stalinowscy Żydzi zostali niemal całkowicie odsunięci od władzy, kierownictwo partii przejęli polscy komuniści (tzw. „partyzanci”, frakcja komunistów która okres wojny spędziła pod niemiecką okupacją, a nie w ZSRR, jak „przyjezdni” Żydzi-stalinowcy), kierowani przez Władysława Gomułkę. Niewielka część Żydów uciekła wówczas za granicę, gdzie twierdzili, że byli „uciskani przez polski reżim komunistyczny”. W rzeczywistości bardzo niewielu zbrodniarzy doby stalinizmu poniosło po 1956r. jakąkolwiek odpowiedzialność za swoje czyny (nieliczni ukarani: np. Anatol Fejgin, Józef Różański, Adam Humer, Salomon Morel)

Niektórzy zbrodniarze doby stalinizmu uciekli w 1968r. na „zachód” korzystając z możliwości wyjazdu jako „prześladowani przez polskich antysemitów” – żadnych „wypędzeń” nie było, po prostu nagle wielu obywateli PRL, na fali zwycięstw Izraela nad Arabami, przestało czuć się Polakami, a zaczęło – Żydami – i zaczęli się z tym dość ostentacyjnie obnosić. Sytuację wykorzystała frakcja „partyzantów” („moczarowców”) do dokończenia antystalinowskiej czystki w administracji. Apel Władysława Gomułki był jasny – „niech Polskę opuści, kto się Polakiem nie czuje”. Izrael bardzo potrzebował wyszkolonych żołnierzy i oficerów – trwała „wojna na wyniszczenie” z Arabami. Ale „emigranci” po odkryciu swojej żydowskiej tożsamości do walki za syjonistyczną ojczyznę się nie palili – woleli żyć wygodnie w Europie Zachodniej (Helena Wolińska-Brus, Stefan Michnik) – jako emeryci bądź pracując jako „naukowcy”, pisarze, dziennikarze, reporterzy czy nawet … „bojownicy o wolność” w Radiu Wolna Europa (tak, drodzy „zachodni przyjaciele”, wasze rządy udzielały schronienia stalinowskim zbrodniarzom, którzy mordowali Polaków – tylko dlatego, że chcieliście zrobić polityczny użytek z tych żydowskich degeneratów jako propagandystów – lub tylko dlatego, że żydowska mafia, która przejęła wasze państwa, po prostu chciała pomóc swoim braciom nie tylko uniknąć sprawiedliwości, ale także – pozwolić im żyć wygodnie na koszt waszych społeczeństw). Mała ilustracja – fragment wspomnień Żydówki, córki jednego ze stalinowskich zbrodniarzy:

(…) Anna de Tusch-Lec wspomina w „Dużym Formacie”: W Izraelu mój tata powiedział mi bardzo ciekawą rzecz: Anka, ty myślisz żeśmy wyjechali z Polski dlatego, że był antysemityzm? Nie, on był zawsze. Ale w 1968 r. zrobiło się niebezpiecznie. Tam parę pieczeni piekło się jednocześnie. Oni mieli nasze kartoteki. Nas, Żydów z UB. (…) Mój tata był w UB. Mówił nam: byłem, mam czarną plamę na życiorysie. Co robił Polakom? On zabijał, torturował. Czy w takiej sytuacji przeprowadzka do innego kraju była najgorszym wyjściem? A propos, już w 1957 r. złożył podanie o zgodę na wyjazd do Izraela, ale jej nie dostał. Inni wyjechali jako emigranci ekonomiczni. W zabiedzonym komunistycznym kraju wszyscy marzyli o wyjeździe na Zachód. W czasach PRL był on Ziemią Obiecaną, bo oprócz wolności kojarzył się z dobrobytem. I co się okazuje – tylko Żydzi nie chcieli tam jechać, ich miłość do Polski była wielka, że Zachód w ogóle ich nie pociągał. Ogrom „krzywd” wyrządzonych Kantorom i Grossom dobrze ilustruje anegdota: gość z Polski na widok kalifornijskiej willi z basenem należącej do marcowego emigranta wzdycha – ale cię Gomułka urządził. I wreszcie, wśród „wypędzonych” byli też nacjonaliści, tj. ci, którzy chcieli wstąpić do izraelskiej armii i walczyć z Arabami. Wielu z nich wcześniej starało się o zgodę na wyjazd do Izraela, ale jej nie dostali. Umożliwiły im to dopiero wydarzenia marcowe. Czy zatem słowo „emigrant” zamiast „wypędzony” nie wydaje się być bardziej odpowiednie? (…)
Krzysztof Baliński, Żydzi znów chcą kasy od Polski! „Wypędzeni” w 1968 r. ze stanowisk w partii, bezpiece i rządzie domagają się odszkodowania!, Gazeta Warszawska, 18 czerwca 2016

Niektórzy z nich wyjechali prosto do Izraela. Ale duża część Żydów odsuniętych od władzy pozostała w Polsce, a nawet w rządzącej partii komunistycznej – PZPR. Dzieci usuniętych ze stanowisk dygnitarzy żydowskich w dużej części pozostały w Polsce i marzyły o zemście na polskich komunistach („partyzantach” / „moczarowcach” / „chamach”). Próbowali albo zdyskredytować PZPR w oczach Polaków – zwłaszcza polskich robotników – twierdząc, że „partia stała się nową arystokracją” (rażące kłamstwo, ponieważ funkcjonariusze partii żyli na podobnym poziomie konsumpcji jak „zniewoleni” robotnicy – patrz sławetny „List do partii” Kuronia i Modzelewskiego, najważniejszy fragment poniżej¹), albo próbowali przekonać Rosjan (KPZR), że Polacy rządzący PZPR są „nie dość komunistyczni”. Gdzieś około 1968 roku żydowska młodzież komunistyczna w Polsce – a raczej, co jest o wiele bardziej prawdopodobne, jej zagraniczni kuratorzy – zdecydowała, że właściwą drogą jest zbudowanie jakiegoś nowego nurtu polskiego patriotyzmu, który będzie silnie antyrosyjski, religijny, nasycony narracją anty-PZPR-owską, w której PZPR będzie kreowana na oprawców polskich robotników, a żydowscy dysydenci – będą przedstawiani jako obrońcy polskich robotników i bojownicy o „prawdziwy komunizm”.

W 1968 roku młodzież żydowska (Kuroń, Michnik, Szlajfer i wielu innych) rozpoczęła antyrosyjskie ” zajścia” podczas kolejnych przedstawień teatralnych „Dziadów”, zmuszając władze do trwałego zdjęcia spektaklu ze sceny. Zostało to wykorzystane jako pretekst do wywołania strajków studenckich i niepokojów społecznych (studenci wydają się być najgłupszą i najłatwiejszą do wmanewrowania w bunt częścią społeczeństwa), jednak robotnicy przemysłowi otwarcie sprzeciwiali się niepokojom społecznym i pomagali w siłowym stłumieniu protestów. Niemniej jednak ziarno rusofobii zostało zasiane.
Wkrótce żydowscy podżegacze stali się pobożni i rozpoczęli gorliwą współpracę z polskim kościołem katolickim. Niektórzy nawet przyjęli chrzest.
Tak więc Polacy byli poddawani praniu mózgu już od 1968 roku przez żydowskich prowokatorów (którzy później zorganizowali się w KOR – Komitet Obrony Robotników), obce siatki wywiadowcze, polski kościół katolicki i Radio Wolna Europa (zimnowojenna tuba propagandowa CIA) aby dokonać pierwszej „kolorowej rewolucji”. Owa „rewolucja” była faktycznie intrygą USA, która miała za zadanie zdestabilizować gospodarkę Polski za pomocą strajków robotniczych, zmusić rząd do ich stłumienia za pomocą stanu wojennego, a następnie … niespodzianka, niespodzianka – nałożyć sankcje na Polskę za … „łamanie praw człowieka”.

„Kolorowa rewolucja” w Polsce nazwała się „Solidarnością”, a wszystko o co chodziło strajkującym robotnikom – to wymuszenie od rządu podwyżki płac i rozmaitych przywilejów socjalnych. Tym razem przywódcy strajków wprowadzili do swojej retoryki dużo antyrosyjskiej propagandy, za wszystko obwiniano Rosjan. Krążyły legendy, że puste półki w sklepach to nie efekt strajków, które sparaliżowały produkcję towarów, i podwyżek płac, którym nie towarzyszył wzrost wydajności pracy robotników (polscy ekonomiści ostrzegali przed tym Solidarność, agitatorzy pozostali głusi na rozsądne uwagi), ale raczej – tajnego eksportu do Związku Radzieckiego, który pustoszył krajowy rynek. Wreszcie obce siatki wywiadowcze znalazły skuteczny sposób na dotarcie z antyrosyjską propagandą do zrewoltowanych mas. Po raz pierwszy od 1945 roku Rosjanie żyjący wśród ludności polskiej spotkali się z prawdziwą nienawiścią i dyskryminacją – ale była to nienawiść wywołana szczuciem, „nienaturalna”. Po prostu niektórzy działacze chcieli zdobyć popularność w „Solidarności” poprzez jeszcze bardziej „radykalne” twierdzenia i czyny (psychopaci szukający kariery, obojętni na to, że przysparzają cierpienia dobrym i niewinnym ludziom – tylko po to, żeby się popisać; „Solidarność” po prostu przepełniona była takimi szumowinami, jak każda późniejsza „kolorowa rewolucja”).
W ten sposób powstała i rozwijała się pierwsza szeroko zakrojona operacja socjopsychologiczna, nastawiona na wzniecanie w Polakach nienawiści do Rosjan.

3. Schemat wielkiej kradzieży we wszystkich krajach socjalistycznych

W 1989 roku zdrajca Gorbaczow pozwolił Jaruzelskiemu, wówczas faktycznemu dyktatorowi Polski, na (przygotowywany od strony propagandowej i ekonomicznej już od kilku lat) eksperyment społeczno-gospodarczy, pozwalając Żydom i zdrajcom z Solidarności przejąć władzę w Polsce i wprowadzić kapitalizm. O władzę walczyły dwie frakcje opozycji. Pierwsza to kontrolowana przez Żydów „Solidarność” – silnie prozachodnia i antyrosyjska, druga to ugrupowania polskich nacjonalistów wrogie wprowadzaniu „gospodarki wolnorynkowej” i zdecydowanie opowiadające się za przyjaźnią z ZSRR i Rosjanami. Gorbaczow dał zielone światło dla przejęcia władzy przez „Solidarność” (spróbuj go teraz nazwać „nie-zdrajcą” narodu rosyjskiego), natomiast polscy narodowcy („endeko-komuniści” z ZP-Grunwald i ogólnie pojęta frakcja „partyzantów” / „moczarowców” / „chamów”) zostali wypchnięci z mediów, debaty publicznej i pozbawieni środków finansowych – co skutecznie unicestwiło ich jako siłę polityczną.
W ten sposób, po „demokratycznych wyborach” w 1989 roku i niekonsultowanej z narodem „reformie wolnorynkowej” w Polsce jako pierwszym państwie postsocjalistycznym przetestowano scenariusz masowego rabunku przedsiębiorstw państwowych przez mafijne struktury otaczające kierowany przez Żydów rząd. Rezultaty były tak obiecujące dla globalnej mafii żydowskiej i lokalnych żydowskich aspirujących mafiozów, że „przekręt” (wielka kradzież, wielkie kłamstwo i wielka zdrada narodów przez w większości żydowskie elity) został CHĘTNIE powtórzony we wszystkich krajach socjalistycznych. W zasadzie wszędzie korupcja i kradzież przekraczała najśmielsze marzenia każdego „normalnego” przestępcy (ale nie globalnych żydowskich oligarchów oczywiście, oni zajmują się „jeszcze większymi kwotami”). Witamy w świecie mafii etnicznych – w byłych republikach ZSRR skrajny rabunek wytworzył oligarchiczne żydowskie „klany” mafijne, które rządzą tymi państwami do dziś, z marionetkowymi rządami jako listkami figowymi.

4. Trzydzieści lat warunkowania i neurolingwistycznego programowania całego narodu

Polska tylko nieznacznie się wyróżniała w plejadzie „nowych demokracji rynkowych”. Po pierwsze, jak wspomniałem wyżej, w Polsce od 1989 roku nie rządzą Polacy, ale żydowska mafia na szczycie i polscy zdrajcy jako pomocnicy (polityczne ” marionetki”, kierownictwo średniego szczebla, tzw. szabes-goje lokalnych żydowskich kompradorów). Jeśli się dobrze przyjrzeć – jest to kopia sytuacji w USA i każdym europejskim kraju, gdzie władze USA – marionetkowy rząd światowego żydostwa – postawiły swoją stopę. Już od 1989 roku Polacy byli warunkowani (jak psy Pawłowa, patrz rozdział 1. powyżej) lub neurolingwistycznie programowani do nienawiści do Rosjan. „Solidarnościowe” elity żydowskie zainstalowane w Polsce zgodnie ze strategią CIA przygotowały mentalnie cały naród do konfrontacji z Rosją. Cała oficjalna historia i programy nauczania w szkołach zostały napisane na nowo. Cała kultura (filmy, seriale) została podporządkowana temu celowi. Proszę sobie wyobrazić życie w takich warunkach przez 33 lata. Inteligentni ludzie nie kupują propagandy, ale propaganda istnieje nie dzięki tym nielicznym, którzy są odporni, ale dlatego, że masy mają na nią ZERO odporności. Całe pokolenie zostało wychowane nie znając niczego poza kłamstwem i nienawiścią. Nie wyobrażacie sobie skali spustoszenia psychicznego, jakie poczyniono w umysłach narodu polskiego. Nie chodzi nawet o odporność na propagandę, ale w zasadzie o to, że nie ma szans na zetknięcie się z alternatywnymi interpretacjami historii i sytuacji politycznej. To po prostu czysty totalitaryzm pod przykrywką demokracji. Kiedy w tym roku z pełną mocą zaczęła działać wojenna propaganda – trafiła na przygotowane przez ostatnie 33 lata podłoże. Czy Polacy są zdrowi? Na pewno nie. Kto by był, po 33 latach TEGO? Ale spójrzcie na wszystkie inne „zachodnie” narody wystawione na antyrosyjską propagandę tylko przez ostatnie 8 lat (od 2014 roku, kiedy „zbiorowy zachód”, czyli żydowska globalna kapitalistyczna oligarchia zaczęła poważnie przygotowywać opinię publiczną swoich marionetkowych reżimów do wojny „przez zastępcę” (ang.:proxy war) i gospodarczej przeciwko Rosji). Czy są w znacząco lepszej kondycji umysłowej? Nie sądzę.
Po 2014 roku wobec Ukraińców zastosowano dokładnie te same techniki masowego prania mózgu, które stosowano wobec Polaków. W ciągu zaledwie 8 lat udało się zaszczepić nienawiść do Rosjan u znacznej części ludności Ukrainy. Do tego stopnia, że zabijają i okaleczają jeńców rosyjskich, masowo mordują ludność cywilną podejrzaną o kolaborację (a już samo sympatyzowanie z Rosją lub Rosjanami wystarczy tym chorym draniom, by traktować to jako „kolaborację”) z wojskami rosyjskimi (jak w Buczy, gdzie ofiary czystki były potem FAŁSZYWIE podawane za ofiary wojsk rosyjskich). Zaledwie 8 lat prania mózgu zmieniło część Ukraińców we wściekłe psy (a raczej obłąkane potwory), które każdy sprawiedliwy człowiek skazałby na śmierć lub nawet zabił na miejscu.

Kto w takim razie odpowiada za STAN UMYSŁOWY społeczeństw Polski i Ukrainy? To jest oczywiste. Rządzący z USA, z Waszyngtonu. Ale czy to są „Amerykanie”? Czy wojna „przez zastępcę” przeciwko Rosji prowadzona przy użyciu ukraińskiego mięsa armatniego (i polskich „ochotników” też) jest w interesie „Amerykanów”? Nie, nie jest. Jest to tylko kolejny krok wykonany przez globalną elitę rządzącą – globalną żydowską kapitalistyczną oligarchię w kierunku całkowitej globalnej dominacji. Celem jest podporządkowanie sobie Rosji, aby w pełni osaczyć Chiny – i szantażować je odcięciem zasobów i rynków międzynarodowych, gdyby chińskie elity odmówiły poddania się globalnej żydowskiej kapitalistycznej oligarchii.
Tak więc, drodzy „zachodni” „przyjaciele”, zanim zaczniecie wytykać Polakom czy Ukraińcom, że są bezmózgim bydłem (którym, niestety faktycznie są), proszę spójrzcie w lustro i przysięgnijcie, że nie jesteście odpowiedzialni za ich los warunkowanych ZWIERZĄT, po tym jak pozwoliliście żydostwu, które zdominowało wasze narody, robić co im się żywnie podobało ze słowiańskimi Untermenschami (podludźmi) z Europy Środkowo-Wschodniej. Nie żeby wasze narody nie były identycznie uwarunkowanymi i wypranomózgimi stadami zidiociałego bydła, jakim my zostaliśmy uczynieni. Jesteście tym zgniłym i zepsutym światem, z którego zgnilizna weszła do naszego domu.

Zastanówcie się nad tym chwilę.

¹ Fragment listu otwartego Kuronia i Modzelewskiego (Rdz. I, „Władza biurokracji”)

(…)Do kogo należy władza w naszym państwie? Do jednej, monopolistycznej partii — PZPR. Wszystkie istotniejsze decyzje podejmowane są najpierw w partii, a potem dopiero w organach oficjalnej władzy państwowej; żadna istotna decyzja nie może być podjęta i realizowana bez sankcji władz partyjnych. Nazywa się to kierowniczą rolą partii, a ponieważ monopolistyczna partia uznaje się za reprezentantkę interesów klasy robotniczej, jej władza ma gwarantować władzę klasy robotniczej.

Jeśli jednak nie chcemy oceniać systemu wg. tego, co myślą i mówią o sobie jego przywódcy, musimy zobaczyć, jakie możliwości wpływu na decyzje władzy państwowej ma klasa robotnicza.

Poza partią — żadnych. Rządząca partia jest bowiem monopolistyczna. Klasa robotnicza nie ma możliwości organizowania się w inne partie, a tym samym formułowania, propagowania i walki o realizację innych programów, innych wariantów podziału dochodu narodowego, innych koncepcji politycznych niż programy i koncepcje PZPR. Monopolu partii rządzącej na organizowanie robotników strzeże cały państwowy aparat władzy i przemocy: administracja, policja polityczna, prokuratura, sądy, a także kierowane przez partię organizacje polityczne, demaskujące w zarodku próby podważenia kierowniczej roli PZPR.

Ale z górą milion członków Partii — to zwykli obywatele, wśród nich kilkaset tysięcy — to robotnicy. Jakie są ich możliwości wpływu na decyzje władz partyjnych, a tym samym władz państwowych? Partia jest nie tylko monopolistyczna, ale zorganizowana na zasadach monolitycznych. Wszelkie frakcje, grupy o odrębnych platformach, zorganizowane prądy polityczne są w niej zakazane. Każdy szeregowy członek ma prawo do własnego zdania, nie ma natomiast prawa do organizowania innych podobnie myślących wokół swego programu i do zorganizowanej – propagandowej, wyborczej walki o jego realizację. Wybory do instancji partyjnych, na konferencje i zjazdy stają się w tych warunkach fikcją, gdyż nie odbywają się na bazie różnych platform i programów (czyli rozeznania alternatyw politycznych), a realizacja inicjatywy politycznej w masowym środowisku wymaga organizacji. W ewentualnych próbach kształtowania decyzji „góry” masa szeregowych członków Partii jest pozbawiona organizacji, zatomizowana, a więc bezsilna. Jedynym źródłem inicjatywy politycznej mogą być z natury rzeczy zorganizowane instancje, a więc aparat. Jak każdy aparat, jest on zorganizowany hierarchicznie: z dołu w górę płyną informacje, z góry na dół — decyzje i polecenia. Tak w każdym zhierarchizowanym aparacie, źródłem poleceń jest elita, zespół ludzi zajmujących w hierarchii eksponowane stanowisko i zbiorowo kształtujących podstawowe decyzje. W naszym systemie elita partyjna jest zarazem elitą władzy; wszystkie decyzje władzy państwowej są podejmowane przez nią, na górnych szczeblach hierarchii partyjnej i państwowej występuje zresztą z reguły kumulacja stanowisk. Sprawując władzę w państwie, dysponuje ona tym samym całokształtem upaństwowionych środków produkcji, decyduje o rozmiarach akumulacji i spożycia, o kierunkach inwestycji, o udziale poszczególnych grup społecznych w konsumpcji i dochodu narodowego, słowem o podziale i wykorzystaniu całego produktu społecznego. Decyzje elity są samodzielne, wolne od wszelkiej kontroli ze strony klasy robotniczej i pozostałych klas i warstw społecznych. Robotnicy nie mogę na nie wpływać, ogół członków Partii też nie. Wybory do Sejmu i Rad Narodowych w warunkach istnienia jednej i odgórnie ustalonej listy i przy braku rzeczywistych różnic programowych między PZPR a partiami satelitarnymi (ZSL, SD) staja się fikcją. Tę partyjno-państwową elitę władzy, wolną od kontroli społecznej i samodzielnie podejmującą całokształt węzłowych decyzji gospodarczych o znaczeniu ogólnokrajowym (oraz całokształt decyzji politycznych) nazywać będziemy centralną polityczną biurokracją.

Przynależność do centralnej politycznej biurokracji wyznacza realny współudział w kształtowaniu podstawowych decyzji politycznych i gospodarczych o znaczeniu ogólnokrajowym, podejmowanych centralnie. Dokładne ustalenie zakresu elity jest prawdopodobnie niemożliwe, przybliżone ustalenie wymagałoby prowadzenia badań socjologicznych na temat, który jest zupełnym tabu. Dla nas jednak sprawę najważniejszą nie jest liczebność i organizacja wewnętrzna biurokracji, lecz jej rola w społeczeństwie i w społecznym procesie produkcji.

Jeśli szeregowi członkowie partii są zdezorganizowani w ewentualnych próbach wpływania na decyzje biurokracji, są oni jednocześnie zorganizowani do wykonywania jej poleceń na zasadach dyscypliny partyjnej. Kto się sprzeciwia, jest usuwany, a poza partią nie ma prawa zorganizować się, a więc działać. W ten sposób partia, która na szczytach swej hierarchii jest po prostu zorganizowaną biurokracją, „na dole” staje się narzędziem dezorganizacji prób oporu i wywierania wpływu na władze ze strony klasy robotniczej, a zarazem organizuje klasę robotniczą i inne środowiska społeczne w posłuszeństwie wobec biurokracji. Taka samą funkcję pełnią pozostałe organizacje społeczne kierowane przez Partię, łącznie ze Związkami Zawodowymi. Tradycyjna organizacja robotniczej samoobrony ekonomicznej, poddana kierownictwu jedynej zorganizowanej siły politycznej, tj. partii, stała się posłusznym organem biurokracji, czyli władzy państwowej: politycznej i ekonomicznej. Klasa robotnicza jest pozbawiona organizacji, programu, środków samoobrony.

Biurokracja sprawuje zatem całokształt władzy politycznej i ekonomicznej, pozbawiając klasę robotniczą środków nie tylko władzy i kontroli, ale nawet samoobrony. Wodzowie biurokracji uważają się przy tym za wyrazicieli interesów klasy robotniczej. Jeśli nie mamy oceniać systemu według deklaracji przywódców, musimy zanalizować klasową istotę biurokracji. Fakt, że sprawuje ona władzę, sprawy w ostateczny sposób nie przesądza. Decydują stosunki produkcji: musimy się więc przyjrzeć procesowi produkcji i stosunkom w jakie w tym procesie wchodzą ze sobą klasa robotnicza, jako podstawowy twórca dochodu narodowego i centralna polityczna biurokracja, jako zbiorowy dysponent środków produkcji. (…)

Światowid: Jak już się co inteligentniejsi czytelnicy przekonali ta analiza jest minimum równie aktualna współcześnie, jak była wówczas – i, co ciekawe – odnosi się dokładnie tak samo do kapitalizmu z własnością państwową części/wszystkich przedsiębiorstw, jak i do socjalizmu realnego PRL. Majstersztyk tego „listu do partii” polegał na budowaniu antagonizmu między decydentami z PZPR, partyjnymi „ideowymi dołami” i klasą robotniczą. Uruchamiał więc rozłam wewnętrzny w PZPR i rozłam w narodzie na linii pracownik-rząd. Można powiedzieć, że ktoś starannie przemyślał, gdzie w systemie występują miejsca, w których wystarczy przyłożyć niewielką siłę, by uruchomić poważne i eskalujące konfrontacje. Oczywiście wewnątrz PZPR istniała piąta kolumna, która potrzebowała wielkiego przesilenia wewnętrznego (aż po wojnę domową) by odzyskać władzę – to byli ludzie odsunięci od rządów lub „koryta” po 1956 r., w ramach „wydarzeń” 1968 r. i ich potomstwo bądź całe „rody”. Ogólnie – żydowska mniejszość i jej kolaboranci, tworzący mafię, której wystającym na powierzchnię PRLowskiej polityki „ogonem” była tzw. frakcja „puławian” (przezywana „Żydami” w czasach walk frakcyjnych z gomułkowcami-moczarowcami). Rola „listu otwartego” jako „klucza” do wyjaśniania polskiej historii jest dziś tym większa, że możemy dostrzec, iż stał się on scenariuszem, wg którego zorganizowano późniejsze wydarzenia (1976, Ursus, Radom, KOR, 1980 – „lubelski lipiec”, „sierpień’80”, „Solidarność”, „dialog polityczny” od Magdalenki, przez „Okrągły Stół”, po likwidację PRL w 1989.).

Teksty powiązane:

• Elity polityczne III RP – miernoty i karierowicze czy …?
• Jak wyjść z NATO tak, żeby do nas samo nie wróciło?
• Czy wyjdziemy z Unii … nogami do przodu?
• Czy Polska będzie mieć sojuszników? – Odpowiadam P. Ziemińskiemu